Er wordt pittig afgetrapt met de salsanummers Síguelo (van Juan Formell) en Tu Facebook. Dit laatste heeft Gerardo geschreven omdat hij ziet dat we zoveel tijd aan de sociale media besteden, dat er weinig ruimte over blijft voor gewoon contact. Na een eerbetoon aan de chachacha volgen er een guaracha Ahí na’má, een bolero-son Lágrimas Negras uit Cuba. Ook komt de pachanga Colombia pachanga langs. Deze muziek- en dansstijl stamt uit het Cuba van eind jaren 50, maar is tegenwoordig vooral nog populair in Colombia. We kunnen wel begrijpen waarom. Heerlijke, dansbare feestmuziek! Gerardo heeft ook nog een verrassing in petto. Voor het eerst in zijn carrière maakt hij, op verzoek van zijn fans, een uitstapje naar de merengue! Maar dan wel eentje die klinkt als vroeger: Al Amanecer is een merengue uit de jaren 50. In die tijd kwam er nog geen elektronische beatmachine aan te pas. De muzikanten gebruikten uitsluitend echte instrumenten , en dat doen Gerardo en zijn Combo ook. We genieten van de muziek en de kwinkslagen.

Altijd lukt het Rosales om er een feest van te maken, ook nu weer. Als hij Marc Bischoff in de zaal spot, nodigt hij hem spontaan uit op het podium. En dus klimt Marc met zijn cocktail het podium op om even heerlijk uit zijn dak te gaan achter het keyboard. Thomas Böttcher staat zijn plek geduldig af en uiteindelijk sluiten deze twee toppianisten samen af met een quatre mains. Ze oogsten een warm applaus.Het is mooi te zien hoeveel muzikanten er multi-instrumentalist blijken te zijn. Ze wisselen regelmatig van plek en instrument. Eduardo komt als leadzanger, güiro-speler en mede-aanjager goed tot zijn recht. Hij zingt een aantal mooie stukken, zoals El Negro Bembón van Cortijo en Así se baila mi rumba van Kako. De pianiste Amaia neemt de leadzang bij het nummer Pica Pica van Rafael Cortijo. Volgens kenners heeft zij hetzelfde stemgeluid als Fe Cortijo een (geadopteerd) nichtje van Rafael. Ramón neemt de songs Mi negrita me espera en Quítate de la vía Perico, beide van Cortijo voor zijn rekening, evenals Las caras lindas van Ismael Rivera.

Zelf omschrijft hij Síguelo als het meest spontane en dansbare van al zijn albums. Toen hij vorig jaar zijn huis aan het opruimen was vond hij tussen zijn 5000 vinyls stukken van de overleden pianist Roberto Gonzales. Die konden daar niet onder in de la blijven, vond Rosales dus verzamelde hij spontaan zijn muzikanten om met stukken als Ahí na’má en Lágrimas Negras aan de slag te gaan. Daarbij was voor hem belangrijk de specifieke sound van de jaren 70 door te laten klinken.