Rubén Blades is geboren in 1948. Zijn moeder was Cubaanse en zijn vader Panamees. Als zanger, schrijver, acteur, politicus en jurist is hij in zijn geboorteland een nationale held. Een van zijn nummers 'Patria' groeide uit tot het officiële volkslied van Panama. In de jaren zeventig vertrok hij naar New York waar hij onder meer samenwerkte met Ray Baretta en Larry Harlow. Inmiddels is hij alweer 20 albums en vele Grammy’s verder. Hij maakt de ‘thinking man’s salsa’, een mix van de Midden-Amerikaanse ‘nueva canción’ en de Cubaanse ‘nueva trova’, waarbij de maatschappijkritische teksten centraal staan. Rubén experimenteert met tempi en gebruikt veelal politiek getinte teksten. Een groot artiest, maar de bescheidenheid zelve. Hij is trots op zijn afkomst als arbeidersjongen en verloochent die niet. Gekleed in een simpel T-shirt en spijkerbroek, weet hij velen van ons te raken met zijn aandoenlijke komische danspasjes. Niets in zijn show lijkt op glamour en glitter, zijn muziek is puur en niet opgekrikt. Samen met de 15-koppige band Roberto Delgado Experiment geeft hij een energiek optreden in een zeer grote, ietwat kille, hol klinkende zaal, waarbij hij de solisten de nodige ruimte geeft. Vooral de leadtrompettist, Wichy Lopez Moya, en trombonist Francisco Delvecchio maakten de spetterende en professionele show helemaal af met hun solo’s.

Zaterdag stond het Malinese stel Amadou Bagayoko en Mariam Doubia voor de taak om de avond te openen. Beiden waren getooid in een mooi versierde Afrikaanse Boubou, en hoewel het in het begin nog vrij rustig was in de grote Maasruimte, hadden ze er vrij snel de sfeer in. Ze zongen hun traditionele, melodieuze liederen grotendeels in het Frans. Veel nummers waren bekend van hun cd, zoals ‘La réalité’ en ‘La fête au village’. Daarin zingen ze dat je jezelf mooi moet maken als het feest is. Veel van hun nummers gaan over Afrikaanse gebruiken, over de liefde en de mooie dingen in het leven. Ze brengen echter ook meer maatschappijkritische songs tegen de corruptie en demagogie in Afrika. Ze zingen met een Afrikaanse ingetogenheid, die rust uitstraalt en je aanzet tot meedeinen. Naast de djembé en keyboards, die zorgden voor een volle, melodieuze sound waren er twee danseressen die voor de rest zorgden. Het zou nog mooier geweest zijn als Manu Chao, die hun cd mee arrangeerde en ook meezingt op sommige stukken, bij dit optreden had kunnen zijn. Wie weet een volgende keer…

Zondagavond was er het concert van Richard Bona en Raul Midón met het Duwala Malambo project. Beide heren maken deze zomer samen een tour door Europa. Wat hen samenbracht was de nieuwste cd van Bona ‘The ten shades of blues’, waarin hij blues verbindt met Afrikaanse muziek. Dit was voor Midón de aanleiding contact te leggen en zo ontstond de samenwerking tussen deze twee muzikale persoonlijkheden met een eigen achtergrond. Raul Midón, met een deels Argentijnse achtergrond, staat bekend om zijn unieke, akoestische gitaartechniek en sonore stem, waarmee hij het liefst poëtische songs ten gehore brengt. Hij brengt een energieke mix van soul, jazz en Latijns- Amerikaanse muziek. Heel speciaal zijn de improvisaties op ‘faux trumpet’ (een verrassend echt klinkend trompetgeluid dat uit zijn samengeperste lippen komt).
Bona en Midón hebben beiden een brede, maar zeer verschillende muzikale achtergrond. Zo zingt Midón in het Spaans, en Bona in het Frans en Douala. Midón speelt meer vanuit jazz , soul en Latijns-Amerikaanse invloeden en Bona meer vanuit de jazz met Afrikaanse invloeden. Hun project heet dan ook heel toepasselijk Duwala Malambo, waarbij Duwala staat voor een stam uit Kameroen en Malambo voor een folkloristisch ritme en dans uit Argentinië. Dit levert een mooie versmelting van twee muzikale persoonlijkheden op die, als ze op het podium staan onmiddellijk herkenbaar zijn na de eerste noot. Ze hebben gekozen voor een kleine bezetting om voldoende ruimte te hebben voor improvisaties, daar ze beiden een avontuurlijk karakter hebben. Op keyboards speelt Etienne Stadwijk uit onze eigen stad Rotterdam en Lional Cordew op percussie. Het duurde even voor het concert kon beginnen omdat de versterking niet optimaal was. Even verbouwen en toen van start met Midón die de spits afbeet met zijn eerste nummer. Aan het gefluit te horen waren er ook veel fans voor hem gekomen en het publiek werd dan ook getrakteerd op zijn mooie faux trumpetgeluid. Ze speelden gedreven ieder hun eigen stukken en vulden elkaar aan. Uit alles bleek dat ze elkaars stukken goed kenden. Daarnaast hadden ze speciaal voor dit project samen een aantal songs geschreven. Een bijzonder concert met deze verwante zielen, waarbij opviel dat ze elkaar voldoende experimentele ruimte gaven op het podium, het was genieten geblazen.

Verder stond op deze zondagavond het concert van het Eddie Palmieri kwartet met Brian Lynch op het programma. Om kwart voor negen begonnen de mannen hun feestje in de Hudsonzaal. Het verfrissende en geestdriftige pianospel van Palmieri viel direct op, de energie in de zaal veranderde onmiddellijk. Palmieri’s band werd in de Hudsonzaal aangekondigd als een salsaband, maar in deze relatief kleine bezetting werd het meer een concert van Jazz en Afro-Caribische muziek . Palmieri werd in 1936 geboren in Spanish Harlem. Hij begon al jong met pianospelen en al in 1961 vormde hij zijn eigen band, ‘La Perfecta’. Palmieri had toen al een geheel eigen stijl ontwikkeld met aanstekelijke, ritmische muziek. Inmiddels heeft hij een carrière achter de rug van 50 jaar als bandleider van diverse salsa en latin jazzorkesten. Sinds de jaren zeventig heeft hij maar liefst 9 Grammy’s in ontvangst genomen. In de jaren tachtig begon zijn samenwerking met Brian Lynch. Brian werd in 1956 geboren in Urbana, en ontwikkelde zich tot een trompetmeester. Hij legde zich vooral toe op de jazz, met name de bebop, en werkte samen met onder meer Phil Woods, en later ook met de Buena Vista Social Club. Als componist maakte hij diverse cd’s met niet alleen de groten uit de jazzwereld, maar ook met Prince en Sheila E. Met Palmieri maakt hij de cd ‘Arete’, waarvan ze tijdens dit concert enkele stukken speelden.
De warme, briljante trompetklank waarmee Brian Lynch wereldberoemd is geworden, kwam ook deze avond volledig tot zijn recht. Palmieri beheerst de kunst om de bandleden de ruimte te geven die ze verdienen. Ook bassist Lucques Curtis en drummer Horacio “El Negro” Hernandez droegen hun steentje bij aan dit energieke concert. Zij konden daarbij rekenen op een enthousiast publiek dat swingend meegenoot . Met zijn Cubaanse sigaar achter de vleugel, leek Palmieri vooral ook zelf te genieten van het samenspel. Hij bedankte ons, het publiek, dat hij had mogen komen, en verkondigde lachend dat we allemaal een (gratis) plekje in zijn hart hadden. Het einde brak aan voor dit mooie North Sea Jazz festival met een ruime keuze aan zeer gevarieerde latin-jazz concerten met internationale grootheden.
Teveel concerten om ze allemaal te zien en te beleven, het bleef toch een kwestie van goede keuzes maken en niet verstrikt raken in de mensenmassa. En vooral de rust nemen om te genieten van al dat moois.