Welke specifieke rol had de trombone in de salsa en hoe is het je gelukt deze rol te veranderen?
Voor mij is het belangrijk om gehoord te worden. Daarnaast is het mijn passie om te improviseren en mona’s te spelen. Ik wil de vrijheid hebben mezelf te uiten en mijn passie te laten horen. Vroeger waren de instrumentalisten vaak op de achtergrond en draaide het om de  leadzangers op de voorgrond. Ik heb nooit genoegen kunnen nemen met die rol op de achtergrond. Iedereen in de band is belangrijk, ook de blazers. Samen maak je het concert. Toen ik later zelf bandleider werd, heb ik ook de verantwoordelijkheid genomen om iedereen in de band tot zijn recht te laten komen. Ik denk dat ik hiermee een voorbeeld ben geweest en in die zin veel trombonisten heb geïnspireerd. Maar ook andersom hebben anderen mij weer geïnspireerd. Natuurlijk heb ik ook steeds meer de ruimte gekregen om me te profileren. Nu zie je gelukkig dat in veel bands ook de instrumentalisten op de voorgrond komen.
Hoe zou je je eigen sound willen omschrijven? En speel je nog steeds op een Yamaha?
Nou ik heb op een King en een Bach gespeeld en enkele jaren op verschillende modellen van Yamaha. Totdat ik een Puerto Ricaanse vriend Conrad Henrich tegenkwam, die op een Engelse trombone speelde. Ik vroeg hem of ik er even op mocht spelen en heb enkele riffs uitgeprobeerd. Daarna heb ik contact gezocht met de firma Rath. Daar wilden ze graag dat ik hun instrument zou promoten, en zo speel ik nu al weer een tijd op de Rath 2. Ik ben er blij mee en heb er een eigen sound in weten te ontwikkelen.
Is dit  instrument speciaal voor jou ontworpen?
Nou, ik heb wel een heel speciale trombone, die in nikkel met zilver is uitgevoerd.
Wat betekent het woord ‘Mona’s voor jou?
Mona’s zijn voor mij essentieel. Ik gebruik ze veel, want ik heb ze nodig om mezelf te uiten door middel van riffs. Het is een vorm van improviseren en interpreteren van composities, die de muziek naar een hoger plan tilt, omdat je je hart erin legt. Mona’s zijn een onderdeel van een lied en ontstaan vaak in interactie met medemuzikanten en het publiek.
Als je improviseert of soleert, wat gaat er dan door je heen? Hoe laat je de controle gaan?
Weet je, ik denk eigenlijk nergens aan als ik soleer, ik speel gewoon. Het instrument wordt dan een deel van mij, waar ik al mijn emoties, blijheid, energie en passie in leg. Ik combineer dit alles in interactie met het publiek of mijn medemuzikanten en dan heb ik vaak niet veel noten nodig. Het is alsof ik de leadzanger ben, maar dan zonder gesproken woorden. Het lijkt wel op yoga. Ik speel een verhaal zonder woorden met mijn riffs.
Je beschrijft jezelf als een ritmische trombonist, die een verhaal vertelt. Hoe doe je dat?
Ik luister graag naar professionele percussionisten en dan hoor ik veel ruimte, maar ook stilte in hun muziek. Voor mij mag muziek complex zijn - hierdoor raak ik geïnspireerd - maar het moet vooral ook melodieus en ritmisch zijn. Het moet goed in het gehoor liggen en fijn klinken. Ik speel niet agressief, maar met veel aandacht en passie. En natuurlijk moet het voor jullie ook nog lekker klinken.
Je bet niet alleen artiest, instrumentalist en componist, maar je schrijft ook indrukwekkende songteksten. Waar haal je je inspiratie vandaan?
De thema’s haal ik uit mijn eigen levenservaring. Ze gaan over mijn familie, mijn kinderen, passie, ziekte en natuurlijk over de liefde. (Lachend) Tja, en soms over een teveel aan liefde en soms een tekort! Zo is ook Medicina no! Ontstaan rond de gebeurtenissen van 09-11 in New York. Veel mensen spraken erover en de impact was enorm. Velen gingen op zoek naar hulp. Zelf heb ik ook momenten gehad dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik heb vrienden verloren aan kanker en heb ook een therapeut bezocht. Die begon dan direct over medicatie te praten. Ik zei dan: “Gaan we het over medicijnen hebben? Nou dan moet je bij mij zijn, daar weet ik alles van. Ik wil geen antidepressivum voorgeschreven krijgen. Waar ik echt behoefte aan heb, is iemand die aandacht voor me heeft. Iemand die kan luisteren naar de achtergrond van mijn emoties.” Medicijnen zijn klinisch soms noodzakelijk, maar in veel situaties worden ze veel te snel voorgeschreven. Een andere tekst ontstond toen ik hoorde dat een zeer goede vriend van mij kanker had. Dit raakte me zo diep, dat ik direct in mijn auto op weg naar huis dit lied Barreras Ninguna moest schrijven. Voor mij is het schrijven van teksten een manier om mijn emoties te verwerken en vooral ook om ze te delen met anderen.
Je wordt gezien als de ambassadeur van de salsa dura. Wat betekent Salsa dura voor jou?
Salsa dura is een platform, dat vooral leunt op vrijheid van expressie en waarbij de muziek een sterke connectie met de danscultuur heeft. Ook de teksten zijn van groot belang. Ze gaan ergens over, het zijn sociaal geëngageerde teksten. Het is geen strak gestructureerde muziek, maar vooral dansmuziek, vanuit het hart en met veel passie gespeeld. En mensen voelen dat.
Wie is er in jou ogen de meest vernieuwende trombonist? En wie heeft jou vooral geïnspireerd?
Een vette lach volgt, Jimmy Bosch natuurlijk! Hahaha. Als ik door de wereld tour ontmoet ik zoveel inspirerende trombonisten, er zijn er steeds meer.  Maar de trombonisten die voor mij het meest hebben betekend en diep in mijn hart zitten, zijn toch wel Papa Washas en Barry Rogers (en Steve Turray en Jose Rodriguez).
Als we je zouden vragen om twee speciale gasten uit te nodigen om mee te spelen wie zou dat dan worden? En waarom?
Ik ben bevoorrecht dat ik al met heel veel geweldige muzikanten en helden van mij heb mogen samen spelen. Ze vragen mij en ik vraag hen om projecten samen te doen en elkaars muziek te mixen. We hebben al vele combinaties gemaakt en hebben over heel de wereld gespeeld. Je weet nooit wat er gaat gebeuren en wat een geweldige tijd je samen gaat hebben. Dat geldt ook voor Olivera. Wij hebben samen geweldige tijden beleefd, waar ik enorm van heb genoten.
In 2005 gaf je een groot en boeiend interview voor ons blad
(zie http://www.latin-emagazine.com/NL/interviews/2005l). Hierin gaf je aan dat je rond je vijftigste graag zou willen stoppen met touren om je dan meer toe te leggen op managen van anderen en produceren van muziek? Wat is hiervan uitgekomen?
Oh, heb ik dat gezegd? Dan heb ik gelogen! (Vette lach) Nee, trombone spelen zit in mijn hart en mijn bloed, dat zal ik nooit opgeven. Maar ik ben blij dat ik meerdere aspecten van de muziek omarm. Ik ben bandleider van orkesten, en dat vind ik fantastisch. Daarnaast ben ik docent, ik geef masterclasses en woon congressen bij. Ik kan mensen enorm bewonderen en ik vind het heerlijk als mensen mij bewonderen om wat ik doe. Daarnaast streef ik ernaar om financieel onafhankelijk te zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook voor een salsero mogelijk is. Mede hierdoor heb ik ook mijn eigen platenlabel JRGB, zodat ik de mogelijkheid heb om zelf te produceren. Het mooiste vind ik als mijn muziekleven een combinatie is van optredens en tournees, componeren, doceren en het managen van andere artiesten.
Wat zijn je dromen of plannen voor de toekomst? Je laatste album ‘A Million’ is alweer van 2009 en je schrijft zulke fantastische songs en teksten. Heb je plannen voor een nieuw album?
Toekomstplannen en dromen heb ik altijd. Ik zal nooit mijn doel uit het oog verliezen. Graag wil ik verder naam maken als solist. Ook ben ik bezig met teksten over wat ik meemaak in mijn leven. Ik denk zeker dat ik in 2014 weer met een aantal nieuwe nummers kom.
Tot slot, zou je nog iets aan onze lezers en aan je fans willen zeggen?
Ja, dat ik blij ben om hier in club Mystique  en Amsterdam te zijn en we gaan er een geweldige avond van maken. En als je niet hier bent vanavond, dan had je er wél moeten zijn. Het is een geweldige plek met geweldige mensen, dus het wordt een geweldige avond. Ik dank Jimmy voor dit persoonlijke, vlotte en vooral humoristische gesprek. Ik heb ervan genoten en kan niet wachten tot ik deze grootheid hoor spelen.