Zijn er duidelijke verschillen met jullie debuutalbum ‘Sonido Amazonico’ uit 2008?
Jazeker, we hebben ons door de jaren heen sterk ontwikkeld, onze richting is steeds duidelijker geworden. We zijn zelfbewuster geworden en beseffen meer dat dit onze richting is. Daarbij komt dat onze percussie en slagwerk door de komst van Neil en Karina veel krachtiger zijn geworden en meer naar de voorgrond zijn getreden. Zij maakten in 2008 nog geen deel uit van de band.
Oprichter Oliver Conan afkomstig uit Frankrijk heeft ervoor gekozen om in Brooklyn, New York te gaan wonen. Kun je hier iets over vertellen?
Onze bandleider, Olivier Conan, had tijdens een vakantie in Peru een passie voor vintage chicha ontwikkeld. Hij heeft veel moeite gedaan om de oude muziek terug te vinden en vervolgens heeft hij onder zijn eigen label een compilatiealbum van chichamuziek uit de jaren 60 uitgebracht. Het album heette Roots of Chicha en bevatte uitvoeringen door verschillende groepen. Uiteindelijk heeft hij 10 jaar geleden zijn eigen band Chicha Libre opgericht, samen met gitarist Vincent Douglas, toetsenist Joshua Camp en bassist Nicholas Cudahy. Olivier zelf speelt de cuatro, een kleine, viersnarige gitaar en Joshua speelt op een oude accordeon/trekorgel, die omgebouwd is tot een Electrovox, zijn specialiteit. Doel was het spelen, bewerken en herinterpreteren van deze traditionele Peruaanse muziek. Tegelijkertijd opende Olivier de club Barbès in Brooklyn. Deze club werd al snel een broedplaats voor veel internationale artiesten, waar zeven dagen per week diverse soorten muziek konden worden gemaakt. Dat varieerde van wereldmuziek tot experimentele jazz. Het werd een soort van sociale thuishaven voor mensen met een open mind, een smeltkroes. Daarnaast heeft Olivier ook zijn eigen muzieklabel, Barbès Records.
De bandleden komen uit verschillende landen: Frankrijk, Venezuela, Mexico en Amerika. Hoe zijn jullie tot elkaar gekomen?
We zijn elkaar voornamelijk tegengekomen in de club Barbès. Al onze huidige bandleden kwamen hier, los van elkaar, wel eens in een of andere bezetting spelen en zo ontstond het contact. Zo speelden Karina en Neil in meerdere (jazz)formaties en nu ook in deze band.
Wat en wie heeft jullie geïnspireerd?
Dat was volgens Neil in eerste instantie de Braziliaanse schrijver Oswald de Andrade. Hij schreef in 1928 een essay over de manier waarop culturen van elkaar leren en zich uiteindelijk verenigen, namelijk door te kannibaliseren, iets wat overal ter wereld gebeurt. En dan was er nog de chicha, een naam voor een van maïs gemaakte drank uit de Andes, die veel gedronken wordt in Latijns-Amerika. In de loop der tijd werd chicha in Peru ook gebruikt als aanduiding voor een muziekstijl die was ontstaan in het Amazonegebied. Deze traditionele muziek uit het midden van de jaren 60 werd uitgevoerd door vele verschillende groepen, zoals Los Mirlos, Los Destellos, Hijos del Sol, Compay Quinto, Grupo Celeste, Walkers. Olivier heeft twee verzamelalbums uitgebracht met deze uitvoeringen onder de naam The roots of chicha.
Kun je iets vertellen over de traditionele chichamuziek? Waarom hebben jullie deze stijl als basis genomen, terwijl er niemand van jullie uit Peru komt?
Ja, zo is er nog heel veel oude en goede muziek, die zeer interessant is en de moeite waard is om herontdekt te worden. Wij hebben gekozen voor de chicha die in de jaren 60 en 70 als muziekvorm is ontwikkeld in Lima en het Peruaanse Amazonegebied. Deze stijl is losjes afgeleid van de Colombiaanse cumbia, met een nog relaxter ritme en geïntegreerde Andes-melodieën. De muziek was vooral populair bij de laagste arbeidersklasse in Peru. Juist in deze sociale laag ontstond er heel goede muziek. Wij vinden deze traditionele muziek erg interessant en hebben deze heel vrij met onze eigen interpretaties bewerkt. Vandaar dat we ‘libre’ achter de naam hebben staan. Olivier en Joshua schrijven veelal de songs en de arrangementen worden daarna verder ingevuld door de hele band.
Welke veranderingen zijn er door jullie aan toegevoegd wat betreft het instrumentarium?
Nou, we hebben vooral elektronica toegevoegd, vertelt Joshua. Zo heb ik me sterk gespecialiseerd op de Electrovox, de elektrische accordeon. Hiermee creëer ik extra muzikale effecten. Maar ook de gitaar is vervangen door de elektrische gitaar. De psychedelische sound was er altijd al en is kenmerkend voor onze muziek, maar kan nu extra accenten krijgen.
Waar ligt de nadruk bij jullie muziek? Dienen de songs als sausje over de muziek?
Het accent ligt bij de instrumentele muziek, maar de songs zijn wel van belang. Die gaan vaak over het dagelijkse leven en de beslommeringen van de gewone mensen van die tijd. Verder nemen we erg veel vrijheid en maken we onze muziek tot een mix van latin ritmes en psychedelische pop, die geïnspireerd is op Peruaanse muziek. Maar er zijn ook songs die niet veel afwijken van de originele stukken.
Jullie hebben een psychedelische, wat filmische sound, zijn jullie ooit gevraagd om filmmuziek te maken?
Ons eerste album bevat een aantal nummers die direct zijn herkend als bruikbaar voor filmmuziek. Ze zijn er ook al op kleine schaal voor gebruikt.
Is dit jullie enige optreden in Nederland, voordat jullie voor meerdere optredens doorreizen naar Frankrijk?
Ja, inderdaad. Vorig jaar hebben we echter ook in Rotterdam opgetreden. We hopen echt dat deze muziekstijl ook Nederland zal gaan veroveren. Als je ziet hoe populair het in Latijns-Amerika is, dan is er wel een groot verschil met Nederland. Daar zie je allerlei verschillende stijlen tot ontwikkeling komen en is cumbia of chicha maar een van de vele stromingen. Hier heeft het mogelijk allemaal wat meer tijd nodig. In Frankrijk leeft deze muziek echter heel sterk en zijn we bekender, vandaar de vele optredens. Hopelijk worden we na dit optreden in Rasa vaker uitgenodigd hier in jullie land.
Wat willen jullie uitdragen met jullie muziek?
Dan ineens mengt Olivier zich in het gesprek en vult aan: “Het belangrijkste is mooie muziek maken, en dan vooral dansmuziek waar iedereen op wil en moet dansen. Als er niet gedanst wordt, hebben wij ons werk niet goed gedaan en krijgen jullie je geld terug”, lacht hij. Waarop ik antwoord dat dit ons, Nederlanders, wel zal aanspreken.

Ik bedank Neil en Joshua voor het gesprek en we lopen samen door de ijzige koude naar Rasa voor het optreden. Een optreden, waarbij we getrakteerd worden op ritmische chichamuziek met duidelijke cumbia-invloeden en soms een chachacha. Het zestal geeft deze dansmuziek soms ook een psychedelische injectie. Dit vooral door de westers aandoende gitaarsound en elektrische accordeon, maar ook door de bewegende beelden op de achtergrond. Bekende en nieuwe stukken werden vol enthousiasme ingezet. Het repertoire bestond uit: Muchachita Del Oriente, Danza del Millionario, El Carnicero De Chicago en Depresion Tropical. Ook L’age d’or, verwijzend naar de heimwee naar de oude tijd. Number Seventeen als eerbetoon aan de wiskundige Carl Friedrich en Lupita en la Selva y el Doctor opgedragen aan Albert Hoffman, de uitvinder van LSD. Ook kwamen er popnummers uit de jaren 70 langs, zoals het bekende nummer Popcorn en Indian summer; covers van klassiekers met eigen interpretaties. Ook hoorden we stukken van de nieuw uit te brengen EP, zoals Guns of Brixton, Alone Again Or, Rica Chicha en The Simpsons. Deze musici weten veel van de verschillende soorten muziek en ze zijn niet bang om het te laten horen. Muzikaal vakmanschap, waar ze ook zelf plezier aan beleven. Het was een energiek concert met veel variaties. Ook al was het niet erg vol in Rasa (zeker in vergelijking met hun recente concerten in Mexico), toch genoten ze zichtbaar van het enthousiaste, dansende publiek. Dat was toch uiteindelijk hun doel en ook voor ons was het genieten van deze bijzondere ‘chicha nueva’ muziek.