Salsafanaten denken bij Senegal meteen aan de formatie Africando. Het is wellicht daardoor dat velen wat verwonderd naar het kleurrijke schouwspel keken wat zich voor hun ogen afspeelde. Het was ook een merkwaardig gezelschap: een kern die gevormd wordt door drie broers uit Senegal die alle traditionele instrumenten voor hun rekening nemen. Dan is er nog een gitarist uit Ecuador en een basgitarist uit België. Met een dergelijke bezetting kan het niet anders als dat tradities moeten worden losgelaten en een wat internationaler geluid wordt gezocht. Het wat onbestemde resultaat wordt door Paco aangeduid met "worldbeat". En hoewel Paco niet nalaat te wijzen op links met Cuba, blijkt voor hem toch vooral de reggae uit Jamaica een bron van inspiratie te zijn geweest.

Senegal heeft vanaf de jaren vijftig een opmerkelijke muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Inderdaad voerde daar in die jaren vijftig en zestig de Cubaanse muziek de boventoon. De jaren zeventig kent de hele regio een groeiend nationaal bewustzijn die zich onder meer vertaalde in een eigen muziekidioom. Daartoe werden met grote creativiteit internationale, waaronder Cubaanse, invloeden vervlochten met eigen muzikale tradities. Met getalenteerde musici zoals Youssou N'Dour en orkesten zoals Etoile de Dakar zou Senegal daarbij een voortrekkersrol vervullen. Cuba werd niet vergeten en het waren Boncana Maïga samen met Ibrahima Sylla die hierop inspeelden en begin jaren negentig het Africando-concept bedachten. Paco is zich van dit alles terdege bewust, roemt Africando als een "original" en wijst op de spinn-off die het Africando-project in zijn vaderland heeft gekregen.

In de muziek van Paco Diatta & Afro Mandinka is evenwel niets van het Africando-gedoe terug te horen en de spinn-off heeft hem niet geraakt. In plaats daarvan worden teksten gezongen in een vreemde mengelmoes van Engelse en Mandinka woorden in een stijl die nog het meest doet denken aan die van Bob Marley en zijn volgelingen. Het authentieke element komt vooral tot uiting in de prominente plaats die is ingeruimd voor de cora, een soort kruising tussen harp en luit met maar liefst 21 snaren.

Daarnaast is er voor tal van andere instrumenten een bijrol. Zo trakteert Paco, die een groot deel van het optreden een xalam-gitaar speelt, het publiek op een gegeven moment op het geluid van een "tama", een kleine Senegalese talking-drum. Dat het toch geen geforceerde show werd van curieuze instrumenten is te danken aan het feit dat de drie broers goed wisten waar ze mee bezig waren. Muziek blijkt hen dan ook met de paplepel te zijn ingegoten want de familie kent een rijke muzikale traditie. Zowel grootvader Lya Maro als hun vader speelde balafoon (een soort xylofoon) en deze vaardigheid werd in de meest letterlijke zin steeds van vader op zoon overgebracht.

Paco Diatta