Zelf treedt hij niet zo op de voorgrond, dat doen zijn zangers wel. Percussie spelend op de tweede rij zorgt hij voor de artistieke inbreng en dat het orkest klinkt zoals het moet klinken. Zich door zijn opleiding terdege bewust van de diverse traditionele vormen van Cubaanse muziek, is hij aan de slag gegaan deze tradities een hedendaagse invulling te geven. Zijn vertrekpunt is het charanga-orkest. Met zijn fluit/viool-combinatie is dat één van de meest traditionele orkestvormen. In het repertoire van dit soort orkesten vind je al gauw de danzón, mambo en cha-cha-chá. De tijd heeft niet stil gestaan, elektronische instrumenten deden hun intrede en de strakke conventies tussen wat nog wel en niet meer mag met zo'n orkest zijn inmiddels aardig opgerekt.

Eric speelt hier handig op in. Door toevoeging van keyboards en percussie komt ook het moderne timba binnen zijn bereik. Een duidelijke keuze dus voor een onmiskenbaar Cubaans geluid maar zich toch niet vastpinnend op de tradities. Toch zijn hier voor Eric grenzen.Want tot welk niveau wil je vernieuwen? Muziek kent inmiddels weinig grenzen meer, zowel in technisch opzicht, maar ook geografisch of qua stijl. In de platenbak vind je vandaag de dag van alles: Latin gecombineerd met jazz, Hip Hop, R&B, Keltisch, Afrikaans, Arabisch, met wat niet al. Hier openbaart zich andermaal het perfectionisme van Eric. Hij vindt het terrein van de fusions gevaarlijk. Wat hem betreft kost het met alle veranderingen moeite genoeg de essentie van een bepaalde stijl vast te houden. Wanneer je wilt gaan combineren met andere stijlen zul je dat wat je wilt mengen tot in de puntjes toe moeten beheersen. Doe je dat niet, dan is de kans groot dat de verschillende ingrediënten niet meer tot hun recht zullen komen met een eindresultaat dat vlees noch vis zal zijn.

De goeden niet te na gesproken, maar hij vindt dat nogal wat muzikanten deze stap te gemakkelijk zetten. De naam van het orkest intrigeert. Waar velen op meer of minder creatieve wijze de naam van een ander orkest of het muzikale genre laten doorklinken, is hier gekozen voor een metafoor. Het "Chocolate" verwijst naar een periode waarin Eric in het orkest de enige blanke was en alle anderen de kleur van chocolade hadden. Weliswaar gaat dit door enkele wisselingen nu niet meer helemaal op maar desondanks blijft de naam fier overeind. Erics grote voorbeelden zijn orkesten als Manolito y su Trabuco en Orquesta Maravillas de Florida. Niet toevallig orkesten als het zijne: charanga-orkesten volgens hedendaags concept. Erics ideaal lijkt hem een orkest als dat Manolito: een fluit-viool combinatie samen met een volwaardige blazerssectie.

Om dat voor elkaar te krijgen zou hij van een 10-mans formatie naar zeker een 15-mans formatie moeten doorgroeien. Afgezien van het bij elkaar krijgen van de juiste mensen, voorziet hij nog tal van andere complicaties. Als idee-fixe dus leuk, maar wat hem betreft voorlopig nog te hoog gegrepen.Erics wieg stond in Luxemburg. Natuurlijk is er ook salsa in Luxemburg, maar niet zoals in Nederland waar het tegenwoordig bij wijze van spreken voor het oprapen ligt. Daardoor maakte hij relatief laat kennis met Latin percussie. Door zijn studie in Rotterdam en verdiepingen daarop in Cuba en New York weet hij als geen ander wat er te koop is. Voor zichzelf wilde hij niet het platgetreden pad van covers begaan. Natuurlijk beschikt hij over een zekere "werkvoorraad" aan covers; hij moet immers kunnen inspringen op verzoeken en zich als een kameleon kunnen aanpassen aan de wensen van het publiek.

Hoe geslaagd deze covers op zichzelf ook mogen wezen, zij zullen per definitie niet meer kunnen zijn dan een flauw aftreksel van het origineel. Eric wil geen kopie maar zelf zo´n origineel zijn en zich profileren met een eigen stijl. Maar met het maken van deze keuze ziet hij zich meteen geplaatst voor het bekende dilemma van het volgen van eigen artistieke impulsen versus commerciële haalbaarheid. Bewust kiest hij voor een andere benadering om niet op te gaan in de rest. Zo is er het buiten Cuba niet gebruikelijke charanga-concept, het werken met eigen composities en het opnemen van bijvoorbeeld een danzón in het repertoire. Dezelfde lijn trekt hij door naar de CD's die hij wil uitbrengen. Qua financieel risico zou het aantrekkelijk zijn er een platenmaatschappij voor te interesseren. Maar wie betaalt, bepaalt. Dus neen, Eric kiest voor volledige vrijheid en zeggenschap.

Hij is er inmiddels druk mee in de weer en over niet al te lange tijd zal zijn maxi-single een vervolg krijgen in de vorm van een volwaardig album met maar liefst 13 eigen nummers. Ondanks zijn stoere keuze Cubaans te gaan en niet te kiezen voor bijvoorbeeld New Yorks of Colombiaans, ligt de verleiding om af te dwalen levensgroot op de loer. Verleiding doordat hij vanwege de multiculturele samenstelling van de band kennis maakt met de muziek die zijn muzikanten van huis uit meebrengen. Zo is er de charmante Antilliaanse zangeres Rya Grijt. Ooit bezocht zij een optreden van Eric in het Haagse Café De Pater. Daar werden zij door een wederzijdse vriend aan elkaar voorgesteld en raakte Rya onder de indruk van waar Eric allemaal mee bezig was.

Deze toevallige ontmoeting kreeg korte tijd later opmerkelijk vervolg. Rya werd een hoofdrol aangeboden als één van de twee vaste zangers voor het orkest. Hoewel zij al over de nodige ervaring beschikte moest Eric haar toch de fijne kneepjes van de Cubaanse muziek bijbrengen. Voor Rya een hele openbaring. Tot dan toe had zij gezongen in koren en verschillende salsabands en bracht uitsluitend nauwkeurig ingestudeerde songs. Voor de Cubaanse muziek van Eric moest zij een overstap maken naar vrije interpretatie en improvisatie. Maar wat naar de ene kant werkt, werkt ook naar de andere kant. Het is tekenend voor Eric dat hij niet alleen zijn liefde voor Cubaanse muziek naar haar overbrengt, maar zich ook openstelt voor haar achtergrond en daarmee voor wat de Antilliaanse cultuur aan muziek te bieden heeft. Eigenlijk had ik met mijn vrouw afgesproken dit artikel "muziek kent geen grenzen" te zullen noemen. Dit naar aanleiding van het feit dat Eric in Luxemburg is geboren, in Nederland Cubaanse muziek is gaan musiceren. Ook had het kunnen verwijzen naar zijn internationaal samengestelde orkest. Maar er is bewust van afgezien omdat het in die context voor meer in Nederland wonende en werkende artiesten zal opgaan.

Maar er is bij Eric y su Chocolate één specifieke context die zeker niet alledaags is. Dat is wanneer het wordt gebruikt als metafoor voor de grenzen die worden overschreden met pianist Thomas Böttcher. Thomas is afkomstig uit Duitsland en is blind. Maar ook dit bleek geen grens. Hij spreekt accentloos Nederlands en vloeiend Spaans, speelt als geen ander en draait volwaardig mee. In mijn ogen zijn dat echte grenzen die worden overschreden en dit dwingt respect af.

Otto, Yumarya, Eric