Het nieuwe album van Gerardo Rosales heeft een bijzondere achtergrond. Wie kan er nu beter dan hijzelf vertellen hoe dit project tot stand is gekomen?
Dit is zijn verhaal
Iedereen die mijn werk kent, weet welke evolutie ik heb doorlopen, welke veranderingen ik heb meegemaakt. Toch is mijn muzikale lijn heel helder en concreet: ik heb me laten beïnvloeden door andere culturen, maar mijn specialiteit is salsa. Ter verduidelijking: met salsa bedoel ik niet de dansvorm, waarvan je een oppervlakkige kennis opdoet op een dansschool. Ik ben geboren in Caracas, in Venezuela. Een van de landen die verantwoordelijk zijn voor de evolutie en wereldwijde verspreiding van deze muziek. Ik ben getuige geweest van de geboorte en de ontwikkeling van dit genre. Cuba is de moeder van wat wij salsa noemen, omdat de son, de mambo, de guaracha, de chachacha, de guaguancó en het ritme van de clave de oorsprong van alles zijn. Ik heb een collectie van 5000 elpees, audiocassettes en historische documenten, die ik zorgvuldig bewaar; dat is mijn schat en de fundamentele basis van wat ik op de wereld zet. Dit album is het meest dansbare, meest spontane dat ik ooit heb geproduceerd. De betrokken musici beschikken allemaal over positieve energie, veel talent, wijsheid en spiritualiteit, en hebben er met hun kennis allemaal toe bijgedragen dat dit een kwaliteitsproduct is geworden. Toen ik in januari 2013 grote schoonmaak hield in mijn huis in Den Haag, vond ik tot mijn verrassing onderin een doos de originele partituren van ¡Ahí, na’ma! en Lágrimas Negras, geschreven door pianist Roberto Gonzalez†. Hij heeft die arrangementen voor mij geschreven in 1990, toen ik in Caracas woonde.